''Το κοριτσίστικο βλέμμα μου τότε δεν έφτανε πέρα από τις μπαρέττες των λουστρινιών μου στα οποία άρχιζε και τελείωνε η ευτυχία μου. Με πόσα λίγα ήμουν ευτυχής τότε. Ένα αυτοκίνητο, μια σβούρα, ένα σερβίτσιο για το τσάι της κούκλας , ένας μάγειρας με μπαταρία που αναποδογύριζε στο τηγάνι του μια μεταλλική ταμπλέττα με ζωγραφισμένα μπέικον με αυγά, ένας λουστράκος μαιμούδος , μια ηλεκτρική κουζίνα χωρίς ρεύμα.
Δεν έχω ξεχάσει ούτε ένα παιδικό δώρο. Ξεχνιέται το μανάβικο που μου είχε φέρει η γιαγιά από τη Βιέννη; Έφαγα και το τελευταίο πλαστικό φρούτο χωρίς να πάθω τίποτε. Εδώ μέχρι και το στόκο από τα τζάμια στα παράθυρα έξυνα και έτρωγα.Το παιδικό παιχνίδι θα με χάλαγε; Άσε και τη λευκή σκόνη που μύριζε υπέροχα λεμόνι και είχε μέσα παιχνιδάκια. Είναι να μην το φας; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έντρομη η Νάνα μου με ρώταγε άγρια τί έφαγα. Κλιν, Νάνα μου, Κλιν! Φαίνεται πως έβγαζα αφρούς από το στόμα δεν εξηγείται. Αλλοιώς πώς το κατάλαβε;''
No comments:
Post a Comment