Η ενότητα “Τί κάνουν οι άνθρωποι όταν γεράσουν” συμπληρώνει
ένα χρόνο σήμερα και εν πολλοίς έδωσε ότι είχε να δώσει. Αν μη τι άλλο
εμπεδώσαμε ότι τα όρια μεταξύ γήρατος και ωριμότητας, φθοράς και
σοφίας πάντα θα είναι συγκεχυμένα. Της γαλήνιας γνώσης θα προηγείται
πάντα ο φόβος και ο τρόμος. Τα συμπτώματα του γήρατος πολλά και ποικίλα η
βεβαιότητα μία. Δεν πρόκειται για περαστική ασθένεια. Δεν γίνεσαι ποτέ
καλά από τη ζωή. Όσο πιο νωρίς το παραδεχτεί κανείς αυτό τόσο απαλύνει
το άγχος και αποφεύγει την εμπόλεμη κατάσταση με τους γύρω και τον εαυτό
του.
Τώρα για τα κείμενα. Ζητώ συγγνώμη αν στεναχώρησα κάποιους, το θέμα
δεν προσφέρεται και πολύ για διασκέδαση. Ομολογώ ταπεινά ότι το χιούμορ
μου εξαντλήθηκε πολύ νωρίς. Αν είσαι στο ελάχιστο σοβαρός δεν μπορείς να
κάνεις πλάκα με τέτοια θέματα. Παρά ταύτα θα συνεχίσω.
Στο διάστημα μιας ζωής δεν πρόκειται να απαντήσουμε ούτε κατ’
ελάχιστο στα μεγάλα θεμελιώδη ερωτήματα. Ούτε ποιοί είμαστε, ούτε από
πού ήρθαμε, ούτε πού πάμε, ούτε αν είμαστε μόνοι στο σύμπαν θα μάθουμε.
Φεύγουμε το ίδιο απορημένοι και αδαείς όσο ήρθαμε. Ε, τουλάχιστον ας
πούμε ότι στον καιρό μας, στη μικρή αυτή στιγμή που βρεθήκαμε μεταξύ δύο
αιωνιοτήτων, τουλάχιστον αναμετρηθήκαμε με τους δαίμονές μας. Δεν τους
νικήσαμε, αλλά τουλάχιστον τους κοιτάξαμε στα μάτια.
No comments:
Post a Comment