«Ενας κόσμος τελείωνε, ένας άλλος έμελλε να γεννηθεί. Ημουν εκεί», αποτιμά το έργο της η Σανέλ, «μια ευκαιρία παρουσιαζόταν, την άδραξα. Είχαμε την ίδια ηλικία με αυτό τον καινούργιο αιώνα: σε μένα λοιπόν απευθύνθηκε για να τον εκφράσω ενδυματολογικά. Χρειαζόταν απλότητα, άνεση, καθαρότητα στις γραμμές· κι όλα αυτά του τα πρόσφερα· εν αγνοία μου... Οι πραγματικές επιτυχίες έρχονται μοιραία. Ξανάδωσα στο σώμα των γυναικών την ελευθερία του· στο σώμα αυτό που ίδρωνε μέσα σε ρούχα φιγουρατζίδικα, κάτω από δαντέλες, κορσέδες, εσώρουχα και βάτες». Την ίδια στιγμή που δίπλα της παρελαύνουν μορφές όπως ο δούκας του Ουεστμίνστερ, οι κομψές κυρίες των φομπούρ του Παρισιού και οι άνθρωποι της τέχνης -Ντιαγκίλεφ, Κοκτώ, Πικάσο, Στραβίνσκι- η επαρχιώτισσα από τις χορτολιβαδικές εκτάσεις της Ωβέρν, συλλαμβάνει την ιδέα του σπορ γυναικείου φορέματος που το 1914 ήταν ανύπαρκτο, ανακαλύπτει το ζέρσεϊ ύφασμα που απελευθερώνει το σώμα και καταργεί τη σφιγμένη μέση. Κόβει τα μαλλιά της κοντά, περιορίζει το μάκρος των φορεμάτων και επιδεικνύει το λεπτό της σώμα. Αποδοκιμάζει τα ακριβά υφάσματα, αντικαθιστά τις πολυτελείς γούνες με ευτελή δέρματα - οι τσιντσιλά και οι ζιμπελίνες αντικαθίστανται από το κουνέλι. Επηρεάζει έτσι την αγροτική παραγωγή, καθώς συμβάλλει στο να πλουτίσουν ο φτωχοί Γάλλοι μικρέμποροι, την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι χονδρέμποροι θέλουν να την εξαφανίσουν. Εκθρονίζει τις μουσελίνες και τα κρεπ, καθιερώνει τα σκωτσέζικα τουίντ, πείθει τους Γάλλους να πλένουν λιγότερο ..''
No comments:
Post a Comment