Thursday, October 22, 2009

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ¨(ΑΓΡΑ)

''Το πρώτο συμπέρασμα που εξάγει ο αναγνώστης αυτής της Ανθολογίας είναι ότι, αν o ίδιος προσβλέπει σε βαθιά, βαθύτατα γεράματα, θα πρέπει να ασχοληθεί συστηματικά με τη συγγραφή αστυνομικών διηγημάτων... Οι συγγραφείς αυτού του τόμου, με κάποιες εξαιρέσεις -έτσι για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας- έφυγαν περί τα ογδόντα, όταν το προσδόκιμο, μέχρι το πρώτο τρίτο του περασμένου αιώνα, θα πρέπει να ήταν περί τα εξήντα. Έτσι και η γραφή τους. Η γοητεία του μουσειακού... Χαρακτηρισμός που δεν αποκλείει, αν δεν επιδοτεί, το χαρισματικό.

Σε αυτόν το τόμο των δέκα πέντε διηγημάτων, και για τους σκοπούς αυτών των σημειώσεων, διαλέξαμε οκτώ διηγήματα που, κατά τη γνώμη μας, απηχούν την οπτική γωνία της εποχής τους και της αντίστοιχης σχολής γραφής, αλλά και που συνεχίζουν να “ακούγονται” οικεία στον αναγνώστη που τα επισκέπτεται σχεδόν έναν αιώνα από την πρώτη τους έκδοση.

Στον “Ασημένιο πυρσό” του Arthur Conan Doyle (1859-1930) (σελ. 42-79), το κλασικότερο-δεν-γίνεται ζευγάρι Σέρλοκ Χολμς και γιατρός Ουότσον, στην κλασικότερη-δεν-γίνεται συνταγή της “ιστορίας-αίνιγμα”, θα παρασύρουν τον αναγνώστη στην εκδοχή του εγκλήματος. Όπου ο δυστυχής προπονητής αλόγων κούρσας Τζον Στρέικερ θα βρεθεί νεκρός, προφανώς στο κατόπι του απαγωγέα του «Ασημένιου πυρσού», του πεντάχρονου τοπικού θρύλου των ιπποδρομιών. Ο Χολμς θα κινηθεί κατά τον γνωστό ανορθόδοξο τρόπο του, κοιτάζοντας εκεί που οι άλλοι ακούνε και ακούγοντας εκεί που οι άλλοι βλέπουν, το κλασικό ιδίωμα όπου η φαινομενικά άσχετη ερώτηση που έρχεται από το πουθενά, δεν προδίδει παρά την πολύ προχωρημένη σκέψη («Έχετε κάποια πρόβατα στο πάντοκ, ποιος τα φροντίζει;... Πρόσεξες τίποτα στραβό τελευταία;», σελ. 70).

Αντισυμβατική και η κάθαρση, που θα στηρίζεται σε μία καθόλου αντισυμβατική συνθήκη, αφού από τον Edgar Allan Poe και τις “Δολοφονίες της Οδού Μοργκ” (1847), μέχρι τη “δική” μας Αθηνά Κακούρη και τον “Φόνο στο κοτέτσι” (“Ελληνικά Εγκλήματα 3”, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009), το ατύχημα θα εμφανίζεται σαν απόλυτα έντιμο, όσο και αξιόπιστο, μυθοπλαστικό υποκατάστατο του εγκλήματος... Και, να μην το παραλείψουμε: Αντισυμβατική η λύση στον “Ασημένιο πυρσό”, αλλά, τελικά, όχι και στον βαθμό να καταργεί την παλιά, δοκιμασμένη φόρμουλα του cherchez la femme…

“Ο Μυστηριώδης επισκέπτης” του R. Austin Freeman (1862-1943) (σελ. 80-107), διήγημα γραμμένο το 1925, είναι άλλο ένα δείγμα της “ιστορίας-αίνιγμα”, εμποτισμένου, αυτή τη φορά, και με μία καλή δόση “the locked room mystery”, άλλου βασικού συστατικού στοιχείου της κλασικής αγγλικής σχολής, του τέλους του 19ου/αρχών του 20ου αιώνα. Ο ιατρονομικός Θόρντάικ, μακριά από κάθε ενόραση και πατώντας στέρεα στα γεγονότα και στη σειρά διαδοχής τους, θα διαλευκάνει -από απόσταση- μία εξαφάνιση. Για να ακολουθήσει τα ίχνη, μόνο σαν επιβεβαίωση των όσων υποψιάστηκε. Το τρικ του Freeman, η επιστολή του εξαφανισθέντος και το μαιανδρικό της ημερομηνίας του, αποτελεί ..''
Αντώνης Γκόλτσος
Διαβάστε περισσότερα..

No comments:

Post a Comment